Drut armaturowy przeznaczony dla budynków mieszkalnych projektowany jest w taki sposób, aby spełniać konkretne potrzeby budownictwa niskich do średnich budynków mieszkaniowych, podkreślając kosztową efektywność, łatwą instalację i odpowiednią integralność strukturalną dla typowych obciążeń mieszkaniowych. Popularne średnice wahają się od 8 mm do 16 mm, a powszechne klasy obejmują ASTM A615 Klasa 40 (USA), B500A (Europa) lub HRB 400 (Chiny), oferując wydajności plastyczne między 276 MPa a 400 MPa – wystarczające do wspierania płyt podłogowych, ścian i konstrukcji dachowych. Druty armaturne mają deformacje (żebra) zgodne z lokalnymi normami, aby zapewnić silne połączenie z betonem, zwykle z minimalną wysokością żeber wynoszącą 0,5 mm i odstępem 15 mm, aby zapobiec poślizganiu w macie betonowej. Wybór materiału priorytetyzowany jest elastycznością (wydłużenie przy łamieniu ≥18%), aby umożliwić gięcie podczas produkcji na miejscu bez pęknięcia oraz spawalność dla łączenia klatki wzmacniającej za pomocą spawania łukowego. W suchych klimatach druty armaturne są często nieoferowane ze względu na koszty, ale dostępne są opcje galwanizowane lub pokryte epoksydanem dla regionów o wysokiej wilgotności lub ekspozycji soli morskiej, aby przedłużyć czas użytkowania. Inżynierskie rozważania dotyczące użytku mieszkaniowego obejmują optymalizację odstępu między drutami armaturnymi (zazwyczaj co 150–200 mm) w celu zrównoważenia dystrybucji obciążenia i wymagań dotyczących osłony betonowej (20–30 mm, aby chronić przed korozją). Dostawcy często oferują druty armaturne precyzyjnie cięte i zagięte według planów architektonicznych, co redukuje odpady i koszty pracy na miejscu. Zgodność z przepisami budowlanymi jest kluczowa, takimi jak Międzynarodowy Kod Budowlany (IBC) w USA, który określa minimalne osłony drutów armaturnych dla różnych elementów strukturalnych (np. wzmocnienia płyty muszą mieć minimalne powierzchnie co najmniej 0,18% sekcji betonowej). Druty armaturne przeznaczone dla użytku mieszkaniowego muszą również spełniać standardy odporności na ogień, przy czym materiały muszą utrzymywać co najmniej 80% swojej wydajności plastycznej przy 300°C w trakcie typowych scenariuszy pożarowych.