Laminæ ferri carbonici machinabiles sunt ad applicationes descriptæ, quæ altam manufacturabilitatem postulant, cum propriis duritiis, ductilitatibus et resistentiis usus, ut machinamenta sicut incidere, forare, molere et vertere faciliora reddant. Hujusmodi laminæ solent habere contentum carbonis ab 0.1% ad 0.3%, formabilitatem et machinabilitatem convenienter componendo—contentum carbonis minus ductilitatem meliorem reddit sed fortasse duritiam minuit, dum contentum maior carbonis vim augebit sed operabilitatem possit deminuere. Elementa conglutinantia sicut manganesum, sulfur et phosphorus saepe adduntur ut machinabilitatem meliorent: sulfur format inclusiones sulfuri manganesi, quae ut frangentes lamminas funguntur, dum phosphorus duritiam augit sine ductilitate valde minuenda. Laminæ ferri carbonici machinabiles subacto tractamento calido, sicut annealing vel normalizing, subjiciuntur ut microstructuram uniformem et optima duritiam (typice 150-220 HB) pro efficientia machinandæ consequantur. Finitiones superficiales diligenter reguntur ut defectus, qui vitam ferramentorum possint offendere, minimeantur. Hæc laminæ late in componentibus fabricandis ad machinas, partes automotivas (rotae dentatas, axes), et apparatus industriales, ubi dimensiones exactas et qualitatem superficiei oportet, utuntur. Machinabilitas per factores tales ut vita ferramentorum, formatio lamminis, et asperitas superficiei æstimatur, cum normæ sicut ISO 3685 methodos experimentandi præbent. Cum laminas ferri carbonici machinabiles legant, ingenii machinandam processum specifcum (e.g., incidendum celeriter versus molendum graviter), tolerantiæ requisitas, et tractamenta post machinandam (sicut tractamento calido aut argentando) considerant ut optimam operationem et rationem commodi efficientem securient.