Rura stalowa otlaczana w temperaturze powyżej punktu rekryształtacji (1 100–1 300°C) jest produkowana przez kształtowanie nagrzanych półproduktów stalowych w formy rurowe, co daje produkty o doskonałej plastyczności i odporności na uderzenia. Proces obejmuje trzy główne etapy: 1) przenikanie, gdzie obracający się półprodukt jest przenikany mandrelem w celu utworzenia pustej skorupy; 2) walcowanie, przy użyciu automatycznych lub półautomatycznych młynów do zmniejszenia grubości ścianki i rozszerzenia średnicy; 3) dopasowywanie do końcowych wymiarów z tolerancjami średnicy zewnętrznej ±1% i grubości ścianki ±8%. Powszechne materiały obejmują stal węglową (20#, ASTM A106 Grade B), stal niskosplendorową (15CrMo, ASTM A335 P11) oraz stal nierdzewną (316H), z granicznymi siłami przepływu oscylującymi między 250 MPa a 550 MPa. Rury otlaczane ceni się za zdolność obsługi dużych średnic (200–1 200 mm) i grubych ścianek (10–100 mm), co czyni je odpowiednie do wsporników konstrukcyjnych (wsparcia mostowe), linii przesyłowych wysokich temperatur (supergrzańce parowe) i elementów ciężkiego maszynopisu (walec hydrauliczny). Powierzchnia końcowa jest zwykle tlenkiem miliowego (czarna), choć dostępne są opcje, takie jak kwaszenie (ASTM A967) lub galwanizacja (ASTM A123) dla środowisk podatnych na korozyję. Właściwości mechaniczne obejmują wydłużenie ≥20% (dla plastyczności) i giętość (180° wokół mandryla 3D), z zastosowaniami w sektorach energetyki, budownictwa i przemysłu, gdzie priorytet ma formowalność i kosztowność nad dokładność wymiarową.